اشعار

بانـو هـمیشه خـیـر شـما می‌رسد به ما            از تو چـقـدر بوی رضا می‌رسد به ما

شاعـر شـدم که دعـبـل دربـارتان شوم            هرچه نمی‌رسد، که عبا می‌رسد به ما

این شـور هـیـئـتی جـوانـان شهـرمـان            از آب شـور شهـر شـما می‌رسد به ما

وقتی مزار حضرت زهرا مزار توست            بوی بهـشت هم زِ دو جا می‌رسد به ما

از لـطـف بـیـکـرانـۀ تو جـمـکـرانی‌ام            از هرسه شنبه حس دعا می‌رسد به ما

بانو جـواب پرسـش من را خودت بده            آیـا بـرات کـرب وبـلا مـی‌رسد به مـا

تا که در صحن و سرای تو قدم برداشتم            باز عـاشق تر شدم کاغـذ قـلـم برداشتم

آمـدم عـاشـق شـدم مثل کـبوترهای تو            چون کنار دانه اینجا عشق هم برداشتم

در حریمت هستم و انگـار پیش مادرم            من فقط بوده همین از این حرم برداشتم

نـذر کردم توشه‌ام باشد دم یـوم الورود            تـربـتی که بارها از این عـلـم برداشتم

باید اینجا عشق را آموخت ورنه پیش از این            من کلاه عـاشقی را از سـرم برداشـتم

چـشم های خـسته‌ام انگـار شیـداتر شده            هرچه اینجا بیشتر از این کرم برداشتم

هرچه بر میدارم از این سفره میبینم هنوز            حیف عـمرم رفته و انگار کم برداشتم

سایۀ بالاسـرم دست از گدایت بر ندار            دست از دنـیا به اسـم تو قـسم برداشتم

غـربتت را دیدم و یـاد غـریبیِ حـسین            بین این میخانه یک پیمانه غم برداشتم

الـســلام ای دل و دلـدار ابـاعـبـدالله            شـشـمـیـن سـیـد و سـالار ابـاعـبدالله

هـمه با دیـدن تو یاد حـسین افـتـادند            ای حـسـیـنـیــۀ سـیـّـار ابــاعــبــدالله

ما حـسـیـنی شدگـانِ نَفـسِ گرم توأیم            به تـو هـسـتـیـم بـدهـکـار اباعـبـدالله

کار تو داده نتـیجه چه قیامت کردند            اربـعـیـن لـشـکـر زوّار ابـاعـبــدالله

در و دیوار مدیـنه ز غـم بی کسی ات            مـی‌زنـد تـا بـه ابــد زار ابـاعــبـدالله

مادری بودی و کوبید درِ بیتِ تو را            آتـش آن در و دیــوار ابــاعـــبــدالله

یعنی از آن همه شاگر در آن شب آقا            یک نفـر با تو نـشد یـار اباعـبدالله؟!

تا که بستند دو دستان تو را شد زنده            غــربـت حـیـدر کــرّار ابـاعــبــدالله

تو علی گشته‌ای و ابن ربیع هم قـنفذ            وای از این هـمه تـکـرار اباعـبـدالله

سرِ پیـری گـذرِ تو به چه جاها افتاد            وای از آن هـمــه آزار  ابـاعــبــدالله

شکر حق باد که در لحظۀ آخر ز عطش            چـشـم‌هـای تو نـشـد تـار ابـاعـبـدالله

خواهـر تو نشد ای شاه برای پسرت            در دل شـعـلـه پــرسـتـار ابـاعـبـدالله

کفـنت خار بیابان نشد و بی‌تو نرفت            دخـتـرت بـر سـر بـازار ابـاعـبـدالله

حتی قلم ز شرح چنین غصّه قاصر است            قـبـر امام تـولیـتـش دست کافـر است

حـیـن قـدم زدن به امـامـت سـلام کن            کمتر بایست! زائر این خاک عابر است

ما شیـعـۀ حـلاوت یک قـال صادقـیـم            نَقل حدیث اوست که نُقـل منابر است

شـیـخ الائـمّـه، عـالـم آل محمد اوست            یعنی یمی که یک نم از آن، علم جابر است

فرموده حضرتش که "نوحوا علی الحسین"            بانی گریه اوست اگر روضه دایر است

در شــیــوۀ جـســارت ابـن ربـیــع ها            نسل عـلی و فاطمه بودن مـؤثر است

آتش، طنـاب، کوچه و مأمور بد دهن            دشمن چه در شکنجۀ معصوم ماهر است

بـانـوی پـا به مـاه نـدارد به خـانـه‌اش            حداقل از این جهت آسوده خاطر است

هرجا دری یا جگری سوخت شک نکن            آتش بـیار شهر مـدیـنـه مـقـصّر است

نیـمه شب شـعـله به مهـمانی در می‌آید            اشـک آتـش به سـر هـیـزم تـر مـی‌آیـد

کـوچـه را دود گـرفت و وسط آتـش ها            پشت در حضرت زهرا به نظر می‌آید

روضه خوان کیست؟ امامیست که چون ابراهیم            مثل خیری ست که در دامن شر می‌آید

روضه خوان باش که درک صفحات مقتل            فـقـط از عـهـدۀ لـبـهـای تـو بـر می‌آیـد

بی وفا شهـر مدینه، بی حـیا ای بـغـداد            سوز این روضه به پابوس جگر می‌آید

گرچه عمامه نداری و عبایی هم نیست            بـه تـنـت نـور ولایـت چــقـدر مـی‌آیـد

ماه، روبـنـد بـیانـداز ببـین در دل شب            مو پـریـشان وسـط کـوچه قـمـر می‌آید

مو پریشان شدی و زجر کشیدی، آری            مو پـریـشان بـشود حوصله سر می‌آید

روضه بر حـاشیۀ برگ شقـایق بنویس

مثل زهراست غمت، حضرت صادق بنویس

چه رسیده ست به حال بـدن محـترمت            و چه سنگین شده بر شانۀ تو کوه غمت

ریسـمان بر تن مهـتاب تو بی تاب شده            کوچه پر نور شده نیـمۀ شب از قدمت

تو اگـر تـنـدتـر از این بروی مـیـفـتـی            آه ای پــیـر قـبـیـلــه، آه از قَــدِّ خـمـت

مو سفـیـدی و ولیکن پـسـر فـاطـمه‌ای            مـادرت گـفـت بُـنَـیَّ بـه فـدای قــدمـت

مثل آن سینۀ سنگین شده در ظهر عطش            چقـدر سخت شده هم دم و هم بازدمت

تو چه گفتی که سزاوار مصیبت شده‌ای؟            تو چه کردی که کند قاتـل تو متّهـمت؟

بـنـویس آنـچـه که اسلام به آن وابـسته            رسـتـگـاری مـرا داده خـدا در قـلـمـت

روضه بر حـاشیۀ برگ شقـایق بنویس

مثل زهراست غمت، حضرت صادق بنویس

هزار مرتبه شکـر خدا که شیـعه شدیم            به سیـنـه مُـهـر ولای علی نشانه زدیم

غـلام خـانـۀ اولاد مـصـطـفی هـسـتـیم            و دل به ریشۀ خـاکی چـادری بسـتـیم،

که گـفـته‌اید دو عالم گدای مادر ماست            که خلق عـالم و آدم برای مادر ماست

به لطف درس تو ما شیعه‌ایم شکر خدا            بـه زیــر دیـن شــمــائــیـم تـا ابــد آقــا

تو شیعه را نه، که اسلام را بنا کردی            چه مکتبی تو از این درس ها به پا کردی

هـزار حـوزه و مـکـتب به پـا شده امّا            هـنــوز هـم نـرسـیـده به ابـتـدای شـمـا

اگرچه این همه عالِم به حوزه‌ها هستند            هـنوز جـیره خـور سفـرۀ شما هـسـتـند

سـلام مـا به شـمـا ای سـلالـۀ پُر نـور            سـلام مـا به شـما یا مُـروّج الـعـاشـور

نـشـسته‌ایم در این روضه‌ها کـنار شما            که اشـک ما بـشـود مـایـۀ قـرار شـمـا

چـقـدر گـریه نـوشتی به پای عـاشورا            چـقـدر روضه نـوشتی برای عـاشورا

به داغ پـیـکــر اکـبـر چـقـدر بـاریـدی            به یاد حـنـجـر اصغـر چـقـدر بـاریدی

به دست بستۀ زینب چه گریه‌ها کردی            چه گریه‌ها که به دست ز تن جدا کردی

چـقـدر حسّ عـجـیـبی حـکـایـتت دارد            چـه مـاجـرای غـریـبی شهـادتت دارد

اسـیـر داغ شـمائـیـم و سیـنه می‌کـوبیم            به سـیـنه از غـم داغ مدیـنه می‌کـوبـیم

دوباره هـیزم و آتش، دوباره دود سیاه            دوباره روضه زهرا، دوباره گریه و آه

تو را چو جدّ غریبت کشان کشان بردند            میان خـنـده اوبـاش و این و آن بُـردند

مـیان کـوچـۀ غم ها زمـین زدنـد تو را            شبیه حضرت زهرا زمین زدند تو را

درست، اینکه زمین خوردی و پُر از دردی            اگـرچه پـیـر، ولی بـازهم شما مـردی

خدا کـند که دگر مادری زمین نخورد            به پیش چشم ترِ دختری زمین نخورد

قلبم از کـینۀ دشمن چقدر ریخت به هم            تا که زد بر جگرم زهر شرر ریخت به هم

یاد بزمی‌ که بپا کرد در آن شب منصور            از سر شب جگرم تا به سحر ریخت به هم

اثری نیست به جا جز سرم، از زهر ولی            صورت مادرم از شعلۀ در ریخت به هم

خانه‌ام سوخت ولی سینه‌ای از میخ نسوخت            آن که شد بهر علی سینه سپر ریخت به هم

با لـگـد زد به در سـوخـتـه تا در افـتاد            میوه از شاخه جدا گشت و ثمر ریخت به هم

دست بسـته وسط کـوچه کـشانـدنـد مرا            دیده‌ام از غم زینب شده تر، ریخت به هم

داغ های من و عمّه چه تفاوت ها داشت            وای من عمّه‌ام از تیر نظر ریخت به هم

می‌دویدم عقب مرکب و می‌سوخت دلم            بهر آن طفل که از پای به سر ریخت به هم

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است            هـوای شـعـر برای بـقـیع دلگـیـر است

نفـس کـشـیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

چگـونه شعـر بـگـوید دلی که می‌گـیرد            الا بــقـیـع! چـرا شـاعـرت نـمـی‌مـیـرد

قـرار نیـست تـو را بی‌سبب بهـانه کـنم            ولـی بگـو که دلـم را کـجـا روانـه کـنم

کبوتری که در این خانه لانه داشته است            در آسـتـان رضـا آشـیـانـه داشـته است

چگونه باخبر از آن سرای درد و غم است            دلش خوش است که نامش کبوتر حرم است

بقیع، سـامـره و کـربلا و مشهـد نیست            در این سرا خبری از رواق و گنبد نیست

بـقـیع مثـل نجـف نیست تا که مهـمانش            بـه راحـتـی بـنــشـیـنـد مـیـان ایـوانـش

ولی بقـیع، بهـشتی ست با چهار مـزار            بـقـیع مـژده سـالی‌ست بـا چهـار بـهـار

چهار مظهـر غـربتِ چهار تن مظـلـوم            چهار قـبر غـریب از چهـارده معـصوم

فـقـط میان بقـیع است این قـرار و تمام            به یک سـلام شـوی زائـر چـهـار امـام

ولی نـه، آه دلـم نـا تـمـام مـانـده هـنـوز            به سینه حسرت عرض سلام مانده هنوز

سلام از عمق دل دیده‌ای که پُر ابر است            به مادری که بدون حرم نه بی قبر است

اگر سلام تو آتش به سینه‌ات افـروخت            از آن دری ست که روزی میان آتش سوخت

مرا ببـخـش! نـمی‌خـواهم آتـشت بـزنـم            چگونه گویم از آن روز، خاک بر دهنم

ز هرُم شعـلۀ در یاس را که پـژمـردند            در آن هجوم علی را به ریسمان بُردند

مـیـان تـلـخـی آن صـحـنـۀ غـبـار آلـود            شکست قـامت مرد و مـدیـنه شاهد بود

از آن غروب غم انگیر چند سال کذشت            که باز خاطـرۀ کوچه از خـیال گـذشت

مدیـنه هـمـدم انـدوه دودمـان عـلـی‌ست            و باز شاهد مـردی ز خانـدان علی‌ست

کـه بــاز آمــده آتـش در آســتـــانــۀ او            هزار شکر که محـسن نداشت خانۀ او

رسیـده‌انـد که از بـاغ، لالـه را بـبـرنـد            امــام صـادق هـفـتـاد سـالـه را بـبـرنـد

تصورش چقدر سخت می‌شود ای وای            بزرگ طایفه در کوچه می‌دود ای وای

مــیـان گــریــۀ آرام او بــلـنــد نـخـنــد            به دست بی‌رمقـش لااقـل طـناب مـبـند

میان سیـنـۀ او روضۀ مدیـنـه به پاست            طنین روضه‌اش از وای مادرش پیداست

عـزیز فـاطـمـه را بـی‌اراده مـی‌بـردنـد            هـمه سـواره و او را پـیـاده مـی‌بـردنـد

دوید و از نـفـس افـتاد پشت آن مرکب            دویـد و از نـفـس افـتاد گـفـت یا زیـنب

اگرچه رفت ولی قامـتـش خـمـیده نبود            به نی مقابل چـشـمش سر بـریـده نبـود

اگرچه رفت ولی سلسله به شانه نداشت            به جای جای تـنـش رد تـازیانه نداشت

کوچه‌ها نیمۀ شب سوخـتـنت را دیدند            ریسمان هـا به سراپـای تنت پـیچـیـدند
در و دیـوار به آشـفـتگی‌ات لـرزیـدند            یـادگـاران سـقـیـفـه به غمت خـندیـدند

اثـر زهـر کُـشـنـده بـدنـت راحـت شـد
روضه‌ات موی سفیدی‌ست که بی‌حرمت شد

پابرهنه عقب اسب چه بد درد سر است            اسب ها سرعتشان از قدمت بیشتر است

جانت از جانب منصور لعین در خطر است            صورت ملتهبت از عرق سرد، تر است
بر سر شانه غـم تـلـخ عـلی می‌بـردی
خون دل ها ز غم مادر خود می‌خوردی

پیکرت آب شد از زهر ولی بی‌سر؛ نه            خانه‌ات سوخت ولی کودک تو معجر؛ نه
خواهرت بعد تو در هجمۀ یک لشکر؛ نه            عقب قـافـله جا مانـده ز تو دخـتر؟ نه
خانۀ سوخـتـه‌ات پـنجـرۀ کـربـبـلاست
روضه‌ات جلوه‌ای از خاطرۀ کرببلاست

ای صداقت ز نـامـتـان جاری            حرف حق در کلامـتان جاری
شهدِ شیرین معـرفت با توست            مـعـرفت‌ها ز کـامـتان جـاری

در هـوای تـو می‌کـنـم پـرواز            مـرغ دلهـا به بـامـتـان جـاری

در حــریـمِ تـو مـی‌شـوم لایـق
الـســلامٌ عَـلَـیـکَ یـَـا  صــادق

زیـر پــاهـای تـو ســری دارم            بر هـمـه حُکـمِ سـروری دارم
شـدم«آقـا» از آن زمـانـی کـه            مـنـصبِ خـوبِ نـوکـری دارم
افـتـخـارم هـمـیـشـه ایـن بـاشد            مـکـتـبِ پــاکِ جـعـفـری دارم

هـرچه هـسـتم غـلامِ این بـابـم
هـمـه جا پس تـویی؛ تو اربـابم

ای کـلامت کــلامِ پـیـغــمــبـر            بـر تـو بـادا ســلامِ پـیـغـمــبـر
پـسـرِ بـاقــر الـعـلـوم هـسـتــی            گـامِ تـو جـای گـامِ پـیـغـمــبـر
«اسدالله» دیگـری «صـادق»            نَـفَــسِ تــو قــیــامِ پــیــغــبـــر

عکـسِ رخسار احـمدی هستی
گـلِ بـاغ مـحــمّــدی هــسـتــی

با تـو از بـیـن می‌رود بـدعـت            عالم از کارِ تو پُر از حـیـرت
قَـدَری مثـلِ مـرتـضی هـسـتی            قـد و بـالای تـو پُـر از هـیـبت
با نَـفـس های خود صـفـا دادی            شیـعـیـان را تو داده‌ای قـیـمت

تو مسیـحـای شیـعـیـان هـستی
زادۀ شـاهِ مــؤمـنــان هـسـتــی

تـو هـمـانـی که دلـبـری داری            بین روضه چه محشری داری
کـربـلا را تـو کـربــلا کـردی            حــالــت گــریـــه آوری داری
در دلت انـقـلابِ عـاشوراست            دیـدگـانِ ز خــون تـری داری

نوحه کردی سفارشت این است
گریه کردن صلابتِ دین است

نور را در کوچۀ ظلمت کشیدن مشکل است            پا برهنه در پی مرکب دویدن مشکل است

آسمان گر بر زمین افتد، قیامت میشود            آسمانی را به روی خاک دیدن مشکل است

خوشۀ انگور، تیره چون دل منصور بود            دانه دانه مرگ را بر لب چشیدن مشکل است

خانۀ آتش گرفته، روضه خوان مادر است            نالۀ زن را ز پشت در شنیدن مشکل است

قاتلی برادشت یک شمشیر….پیغمبر رسید            ده نفر با اسب در مقتل رسیدن مشکل است

حـیـرانی‌ام بود به درِ عـلـمـتان وکـیـل            باشد خرد به پیش تو ای عقل کل، علیل

آمـوزگـارِ دیـنـی و پـروردگـار عـشق            بر شرح علم، درس شما هست بی بدیل

از منطقت به مکتب حق مست گشته‌ایم            مـا عـاشـقـیـم عــاشـقِ اسـلامِ بـا دلـیـل

وقـتی که هست مـنـشأ عـلـمِ شما عـلی            پس درس توست آنچه ادا کرد جبرئیل

ای مو سـفـیدِ فـاطمه بر غـربتت سلام            دست دلـم به خاک حـریم تو زد دخـیل

در بیتِ خود تو حاکـمِ دلها شدی سپس            با دست تو حکـومتِ منـصور شد ذلیل

آتـش مـگـر بهـشت خـدا را اثـر کـنـد؟            آتـش بـرای دشـمـنـتـان است ای خـلیل

آن شب که پا برهنه دویدی به کوچه‌ها            از چشم نـازنینِ تو می‌ریخت سلـسبـیل

میان هیزمِ نمرودها «خورشیدْ سوزان» بود            خلیل‌الله، بین شعله؛ آتش در گلستان بود

زمین از گریۀ نوح‌الائمه غرقِ دریا شد            هوای کشتیِ سُکّانِ دین درگیرِ طوفان بود

مسلمان‌ظاهراً رفـتند، جـنگِ آیۀ تطهیر            نبردی که در آن سوزاندنِ آیاتِ قرآن بود

دوباره هتکِ حرمت کرد، از آل رسول‌الله            که گفته از جسارت‌های قبل آتش پشیمان بود؟!

هوای آسمان وحی، خیس از ابرِ دود آلود            میان خانۀ فرزندِ کوثر روضه‌باران بود

گلابِ باغِ گل را در اجاقی داغ، جوشاندند            گلابی که شمیمِ اشک‌های یاس و ریحان بود

در و دیوار و دود و آتش و ترسِ زن و فرزند            به قابِ مقتلِ تصویریِ مادر نمایان بود

به هر سو می‌دوید انگار، مادر بود در شعله            فضای صحنِ مقتل‌خانه‌اش آئینه‌بندان بود

هوای ناجوانمردانه داغ و تشنگی‌هایش            دلش را بُرد، آنجا که غریبی سخت عطشان بود

گریزِ روضه شد عمامه‌ای که شعله‌ور می‌شد            به یاد معجری که نیم‌سوز از خیمه‌سوزان بود

هر کس دلش ز مهر و ولای تو عاری است            هرلحظه‌اش بدون تو بی بند و باری است

مـا جـار می‌زنـیـم که آقـایـمـان تـویـی            شیخ الائـمّه! نوکـریت افـتخـاری است

خاک رهـت به مـنـزلـۀ آب زندگی‌ست            صد سلـسبیل زیر قدم‌هات جاری است

(ثبت است بر جـریـدۀ عـالم دوام ما(*            عشق شما مسبـب این مانـدگاری است

اوقات خوش کنار بزرگان به سر شود            از برکت وجود تو خوش روزگاری است

مکتب به پا نمـوده‌ای، عـلامه ساخـتی            شـاگـردیِ کـلاس تو آمـوزگـاری است

گـنـجـیـنـۀ حـدیث و روایـاتِ صـادقـی            دشمن ز تیغ تیـز کلامت فـراری است

صحـن شما به زاویۀ عـرش قائم است            دیـواره‌های بقعـه‌ات آئـیـنه کاری است

آقا همین که فـاطـمه آنجاست دلخـوشی            دردِ فـراقِ مـادر و فـرزند کاری است

ای پـیـر خرد طـفـل دبـسـتان کـمالت            ارباب بصیرت هـمه مبـهوت جلالت

دیـدار الـهـی بـه تــمـاشـای جــمـالـت            خـلـق دو جهـان تشـنۀ دریـای زلالت

وجه‌اللهی و نیست نه پایان نه زوالت

وصف تو فزون است ز توصیف و ز گفتار

ای گشته صداقت همه جا دور سر تو            روئـیده گـل معـرفت از خـاک در تو

شب منـتـظـر زمـزمـه‌های سـحـر تو            وحی است سراسر سخن چون گهر تو

عـالم چو کف دست به پیـش نظـر تو

ای چــشـم خــدای احــد قـــادر دادار

تو مـاه و تـلامـیـذ تو دور تـو سـتاره            گـفـتار حکـیـمانه‌ات افـزون ز شماره

هر روز نه! هر لحظه بود بر تو هزاره            عـلم تو روان‌بخش کمال است هماره

دو مطلع الانوار تو حمران و زُراره

یک جـابر حـیّـان تو و آن هـمه آثـار

چون مهر که پیوسته کند جود خود انفاق            چون نور که سر برکشد از سینۀ آفاق

علم تو عیان است در اوراد و در اوراق            عقل و خرد و علم و فضلیت به تو مشتاق

در علم و ادب مؤمن طاقت همه جا طاق

هارون تو گـل داد برون از شرر نار

در کوی تو بر جنت اعلا چه نیاز است؟            با نور تو بر مهر دل‌آرا چه نیاز است؟

با قطرۀ جود تو به دریا چه نیاز است؟            با خاک تو بر وسعت دنیا چه نیاز است؟

با درس تو بر علم اروپا چه نیاز است؟

ای عبد تو بر لشکر دانش سر و سردار

ای کـرسی درس تو تـجـلای قـیـامت            آویـزۀ گـوش هـمه تا حـشـر، کـلامت

نـوشیـده همه کـوثـر توحـید ز جامت            در مـلک خـدا وحی خـداوند، پـیامت

بر قلب عـدو تـیـر بـلا نطق هـشامت

گویی سخن اوست همه تیغ شـرر بار

جز راه شما راه دگر سوی خدا نیست            در ملک خدا نور به جز نور شما نیست

جز خط شما مشی شما مذهب ما نیست            این است و جز این نیست درست است و خطا نیست

درس تو کم از نهضت شاه شهدا نیست

آن نهضت پاینده از این درس دهد بار

خلقت نه فقـط، خالق منّان به تو نازد            مؤمن نه، خدا داند که ایمان به تو نازد

فضل و ادب و دانش و عرفان به تو نازد            زهرا و علی، احمد و قرآن به تو نازد

والله قـسـم شـاه شـهـیـدان به تـو نـازد

کز هر سخنت نهضت دیگر شده تکرار

تنها نه فقط زهر شرربار، تو را کُشت            هر لحظه غمی آمد و صد بار تو را کُشت

بیـداد عـدو نیـمه شب تار تو را کُشت            گه یاد فـشار در و دیـوار تو را کُشت

بیش از همه منصور ستمکار تو را کُشت

هر روز از او شد به تن و جان تو آزار

گه بُـرد سـوی قـتـلـگـهـت پـای پـیاده            گه لب به جسارت به حضور تو گشاده

گـه کـرد ز بـیـداد، بـه قـتـل تو اراده            با هر سخـنش بر جگـرت زخم نهاده

او بر روی تخت و تو سر پای ستاده

حرمت نگرفت از تو و از احمد مختار

ای مـاه فـلک شـمع شب تار بـقـیعـت            صــد قــافـلـه دل آمده زوّار بـقـیـعـت

مـرغ دل من گـشـته گـرفـتار بقـیعـت            هرچـنـد که ویـران شده آثـار بقـیعـت

باشـد که شـبی در پـی دیـدار بقـیعـت

«میثم» ز ره دور نهد چهره به دیوار

از غـربـتم کـسی بخـدا با خـبـر نشد            کس با خبر ز سوز دلم جز جگر نشد

آتش گرفت خـانه‌ام امّا نه هـمچو دل            خانه در آن زمان؛ چو دلم پُر شرر نشد

وقتی که سوخت در، زنِ آبستـنی نبود            اینجا زنی ز ضرب لگد بی پسر نشد

شد ظلم هرچه بر من و بر خانواده‌ام            امّا ز ظـلـم کـرب وبلا بـیـشـتر نشد

پـای پـیـاده در پـی مـرکـب دویـده‌ام            با اینهمه بریده ز تن دست و سر نشد

به نام آنکه پُر کرده جهان از قالَ صادق‌ها            به نام آنکه می‌رویاند از جانها شقایق‌ها
به نام آنکه از دلهایِ سنگی ساخت عاشق‌ها            که می‌گردند از نورش مخالف‌ها موافق‌ها

به نامِ حضرت صادق دلت را روضه مهمان کُن
چراغِ اشک روشن کُن بقیعش را چراغان کُن

ندیده حکمت از درسش حکیمی اینچنین چون او            ادیبی یا طبیبی یا علیمی اینچنین چون او
ندیده دل صراط‌َالمُستقیمی اینچنین چون او            حلیمی یا رحیمی یا کریمی اینچنین چون او

سفارش‌های او شرحِ کلامی از کمالِ اوست
سفارش‌های او راهِ رسول‌الله و آلِ اوست

سفارش می‌کند بارِ فقیران را زمین مگذار            سفارش می‌کند در راهِ محرومان قدم بگذار
سفارش می‌کند دل را به تدبیر خدا بسپار            سفارش می‌کند هرگز نمازت را سبک مشمار

سفارش کرد ما را تا ادا سازیم دینش را
به ما بخشید بعد از خود حسینم وا حسینش را

زیارت نامه‌های ما زیارت نامه‌های اوست            عزاداریِ ما میراثی از رسم عزای اوست
تمام گریه‌های ما کمی از های‌هایِ اوست            شلوغیِ حرم‌ها از حدیثِ کربلای اوست

خودش فرمود صدها حج فقط اجر سلامِ ماست
ثواب یک سلام ما شب قدر امام ماست

به روضه می‌کشد آقا همیشه منبر خود را            به پای ناله سوزانده تمام حنجر خود را
میانِ گریه می‌بیند همانجا مادر خود را            ببین خرجِ عزا کرده دعای آخر خود را

چنان نالید در عمرش صدایش مثل زهرا سوخت
خدایا خانۀ او در هجوم بی‌حیاها سوخت

چرا در بِین این مردم کسی در فکرِ حالش نیست            به فکر مو سپیدی‌اش به فکر سن و سالش نیست
به یاد کودکانِ بی کَسَش فکر عیالش نیست            چرا این شعله‌های در به فکر دست و بالش نیست

کسی او را نمی‌گوید عصای خویش را بردار
بیا از بِینِ شعله بچه‌های خویش را بردار

اگر چه بر همه عـالم گـره گشا بودم            میـان مـوج مصیـبـات مـبـتـلا بـودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است            به وقت فـتنه چه بی یار و آشنا بودم

کنـار منـبـر من مکـتب جـدیـد زدند            در آن غبار زمان چشمۀ هُـدی بودم

حیققت همه قرآن میان قلب من است            منـم که بر هـمۀ خـلـق رهـنـما بودم

همیـن که شعـلۀ آتش به خانه‌ام افـتاد            نفـس نفـس زدم و یاد خـیـمه‌ها بودم

شبی که از همه سو ریختند در خانه            فقـط به یـاد غـریـبیِ مـرتـضی بودم

اگرچه شکر خدا دختری نسوخت ولی            به یـاد شــام غـریـبـان کـربـلا بـودم

سرم برهنه، شبانه کسی ندید چه شد            به یـاد شام و نـظرهای بی‌حـیا بودم

کمی ز روضۀ گـودال بر سـرم آمد            به گیـسوان پریشان چو در نوا بودم

نخورد یک نوک نیزه به پیکـرم اما            بـه یـاد قـاری بـالای نـیـزه‌هـا بـودم

دست ظالم، ظلم را در شهر تا از سر بگیرد            شعله‌ها می‌رفت بالا خانه را در بر بگیرد

طاقت این پیرمرد عشق را حاکم ندارد            بُغض را آورد تا از عاشقان سرور بگیرد

زخم دیرین تازه گشته خانه افتاده درآتش            اَبر تاریکی رسید از آسمان اَنور بگیرید

پیر ما در آن هیاهو، خانه را می‌دید خیمه            دید شعله می‌رود تا معجرِ دختر بگیرد

آتشِ این بار، با اهـل حـرم کاری ندارد            باید انگار او فقط، بر چادر مادر بگیرد

در مـدینه آتـش در، بهـر حـیـدر بود اما            پای کین آمد که محسن را زپشت در بگیرد

تیغ خود را روی آقا تا که بالا بُرد منصور            دید روی مصطفی را، تا که او خنجربگیرد

دست خود را روی سر بگذاشت عالم آندمی که            روی سینه شمر آمد از غریبی سر بگیرد

من ولی‌الله اعـظـم مـقـتـدای راسـتـیـنـم            چشمۀ عین الحیاتم صاحب علم الیـقـینم
رهـنمای اهل ایـمان مقـتـدای اهـل دینم            آفتاب عـلم و دانش در سما و در زمینم

گوهر شش بحر نورِ ذاتِ رب العالمینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
علـم در عالم تجلی می‌کند از منـبر من            نور دانش بود از اول هاله‌ای دور سر من
اهل عرفان چهره بنهادند بر خاک در من            تا ابد جوشد شراب معرفت از کوثر من
وارث علم و کمال و حلم ختم المرسلینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
در حیات علم می‌جوشد مسیحا از لب من            بس اساتید جهانی کآمدند از مکـتب من
روزها باشد همه روز من و شبها شب من            سالکان را رستگاری نیست جز در مذهب من
کلک دانش در کف و دست خدا در آستینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
جابر حیان من تا صبح محشر می‌درخشد            مؤمن طاقم چو خورشید منوّر می‌درخشد
از لب بوحمزه‌ام پیوسته گوهر می‌درخشد            در دم گرم هشامم نطق حیدر می‌درخشد
دوست دارم منطق کـوبـندۀ او را ببـینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرین
من سپهر معرفت، اصحاب و انصارم ستاره            دانش‌آموزان درسم تا قـیامت بی‌شماره
تا زمان باقی است، باشد لحظه‌هایم یادواره            مکتب گیتی فروزم راست حمران و زُراره
ابن نعمان‌ها زند موج از یسار و یـمینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
انقلاب عـلمی من بود عـاشورای دیگر            باز شد از آن به اهل معرفت دنیای دیگر
دهر شد از نور علمم جنةُ الاعلای دیگر            علم پیدا کرد از قدر و جلالت جای دیگر
عالمی شد در بهشت علم و دانش خوشه چینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
من ز بحـر نـور باغ کربلا را آب دادم            من در دانش به روی عالم و آدم گشادم
من بنای مذهب جعفر در این عالم نهادم            سال‌ها سیـنه سپر کردم، مقاوم ایـستادم
می‌نشد یک لحظه در نشر کمال از پا نشینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
من همان صندوق اسرار علوم ذوالجلالم            نیست در مُلک خدای لایزال خود زوالم
سرکشان عـلـم گردیـدند یکـسر پایـمالم            لال گردیـدند پیـش منطق عـلم و کـمالم
پنج حجّت را به فـرمان الهی جانـشیـنم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
داغ‌ها دیدم ز اولاد پیـمـبر صبـر کردم            ظلم‌ها دیدم ز منصور ستمگر صبر کردم
خصم در کاشانه‌ام افروخت آذر صبر کردم            مثل بابایم عـلی مانند مـادر صبر کردم
حبس شد در سینۀ سوزان شرار آتشینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
بُرد با پای پـیاده خـصم سوی قـتـلگاهم            دست بسته، سر برهنه، در همان شام سیاهم
لب فرو بستم، ولیکن بر فلک می‌رفت آهم            بود فرزندی زهـرا و عـلی تـنها گـناهم
زخـم‌ها از طعـنه‌ها آمد به قلب نازنیـنم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
حق من این بود کز حقم همه محروم باشم            همچو جدّ خود امیرالمؤمنین مظلوم باشم
با همه قـدر و جلالم تا ابد مغـموم باشم            با هزاران غصه از زهر جفا مسموم باشم
هم بسوزم هم شود خاموش آوای حزینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم
من که برتر باشد از اوج گمان، جاه رفیعم            من که خلقت را مطاعم، من که خالق را مطیعم
من که در روز قیامت اهل محشر را شفیعم            حق ندارد کس نهد صورت به دیوار بقیعم
نظم «میثم» گشته فریاد دل اندوهگـینم
من شـشم مـولای خلق اولین و آخـرینم